دراین خـــاک زرخیز ایــــران زمین
نبودنـــــد جـــز مردمی پــــاک دیـن
چو مهـر و وفــا بود خـود کیششان
گنــــه بـــود آزار کس پیـــششــــان
همه بنــــده ی نــاب یـــزدان پـــاک
همه دل پراز مهر این آب وخــــاک
پــــدر در پــــدر آریــــایی نـــــــژاد
ز پشت فـــریــدون نیــــکو نهـــــاد
کجــــا رفت آن دانش و هـوش ما؟
که شد مهــر میهن فــــرامـوش ما
نبود ایـــن چنین کشور و دیـــن ما
کـــجــــا رفت آیـین دیــــریـــن ما؟
گــــرانمایه بود آنــکه بودی دبیــر
گـــــرامی بدانکس که بودی دلیـــر
به یـــزدان که گــر ما خــرد داشتیم
کجـــــا این سر انـجـــام بد داشتیم؟
نه بیگانه جایی در این خانـه داشت
از آن روز دشمن به ما چیره گشت
که ما را روان و خـــرد تیره گشت
از آن روز این خـــانه ویــرانه شد
کــه نــان آورش مــرد بیگــانه شد
چـــو ناکس به ده کدخـــدایی کنـــد
کــــشــــاورز بـــاید گـــــدایی کنـــد
اگـــر مایــــه زنــدگی بنــدگی است
دوصد بار مــــردن به از زندگیست
بیــــا تا بکـــوشیم و جنــگ آوریم
برون سر از این بـــار ننگ آوریم
شعر آریایی نژاد، اثر جاودانه حکیم ابولقاسم فردوسی
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر