اعتراضات بعد از انتخابات 88 و عدم شرکت آنچنانی شهرستانها در قضایای پس از آن ،بهانه ای بود برای قومیت گرایانی که سعی در ایجاد تمایز میان مرکز نشینان و سایر اقوام ایرانی داشتند آنان در تحلیل های بی پایه خود این را واکنشی به ظلم تاریخی ادعایی خود بر اقوام ایرانی می دانستند آن هم بدون توجه به اینکه این رخوت نه تنها مختص به جغرافیای قومی خاصی نبود بلکه به جز چند استثنای کوچک تمامی شهرهای ایران از جمله شهرهای منسوب به قوم خیالی فارس را نیز دربر می گرفت البته این پرسش اساسی نیز در ان تاریخ و در سال های پس از ان مطرح بوده و هست که این بهانه جویان عدم شرکت مردم در فراخوان های متعدد اعتراضی قومیت گرایان را بر چه معنی می کنند ؟
به هر حال چهار سال گذشت و 25 خرداد 92 فرا رسید روزی از جنس ایام پر امید ...
25 خرداد ساعت 8 بعد از ظهر،تبریز
همزمان با اعلام نتایج انتخابات تجمع های خودجوشی در چهارراه آبرسان شکل گرفت موجی که به سرعت به تمامی نقاط شهر تبریز کشیده شده و تبدیل به یکی از باشکوه ترین جشن های ملی پس از آزادی خرمشهر و فوتبال حماسی ایران -استرالیا گشت ،مردم تا پاسی از شب در نقاط مختلف شهر از جمله آبرسان ،شاهگلی، کوی ولیعصر، میدان فهمیده و رشدیه به پایکوبی پرداختند،جشنی که همراه با پخش سرودهای ملی میهنی و به نمایش در آوردن پرچم ایران و نمادهای بنفش متعلق به کاندیدای پیروز و شعارهایی حاکی از امید و علاقه مردم به سرنوشت مشترک تمامی ایرانیان بود. 25 خرداد روزی بود که سردمداران جریانات قوم گرا در خانه های خود نشسته و با غم اندوه شاهد همدلی ایرانیان بودند و اندک طرفداران گول خوردشان نیز غرق در شادی و در کنار ملت ایران به بی پایگی القاعات انان پی می بردند.
شور و شوق جوانان تبریزی در هنگام طنین انداز شدن سرود "ای ایران ای مرز پرگهر" در سالن پور شریفی تبریز
همه در حال همخوانی هم ایستاده به احترام نام ایران جوانان واقعی تبریز اینها هستند نه یک عده که پشت نقاب نامهای جعلی مخفی شده اند
پاینده باد ایران و ایرانی
آذرماد تبریزی
بی اعتنایی مردم تبریز به فراخوان پان ترکیست ها
خشم پانترکیسم از شادی مردم تبریز
به اشتراک گذارید:
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر